Angst! Angst! Angst! Zit in mijn ego/ik.
Ik schrijven? Kan ik dat wel? Voel de onrust door mij heen gieren. Terwijl ik schrijf, spreek ik gelijktijdig de woorden uit en besef dat het niet om de woorden gaat. Deze woorden komen voort uit het ego. Het gaat om de klanken, waardoor er ruimte en stilte kan ontstaan in de mind. Wat nu? Niets! Er moet niets! En toch voel ik dat het belangrijk is om iets over mijn Zelf te schrijven. Ik ben vast niet de enige met angst.

Het begon in mijn jeugd, ik hoorde, zag en voelde dingen die de mensen en kinderen in mijn omgeving niet begrepen en mij maar raar vonden.  Ik begreep dat als kind niet, want voor mij was dát heel normaal en vond dat zeer verwarrend. Er over spreken kon ik al helemaal niet, ik blokkeerde als het ware en hoorde er als kind niet echt bij op school. Waardoor ik steeds meer in mij zelf keerde, mijn gevoelens niet uitsprak en mijzelf terug trok. Ook in mijn tienertijd maakte ik niet veel contact en die contacten die ik had waren oppervlakkig, want de mensen begrepen mij niet. Zelf mijn eigen lieve moeder kon mij toen niet begrijpen. Maar hoe kunnen anderen mij begrijpen als ik zelf al niet wist wat er met mij aan de hand was. Dus heb het in mijn tienertijd maar heel ver weggestopt zodat ik een beetje “normaal “ kon zijn.
Heb in mijn leven heel veel hoofdpijn, migraine en erge stijve spieren gehad. Wat ik toen niet wist is dat je dingen niet echt weg kan stoppen, dat gaat je een keer parten spelen.

Door het zien en delen van mijn proces via MINDSTILLNESS zie en voel ik dat het ruimer wordt in MIJ.

Elly