In de vrije ruimte zijn de identificaties met gedachten zo mooi zichtbaar! Leefde ik voorheen vanuit gedachten en zag af en toe de vrije ruimte, nu is de vrije ruimte zo groot en komt er af en toe een identificatie met een emotie met een gedachte die zo helder is. Prachtig!

Zo zat ik vanmorgen op het bankje in de tuin met

een sigaretje. Genietend van de bloesem in de appelboom, het geluid van de merel die in de stilte hoorbaar was. En opeens was daar het beeld van mijn moeder. De gezellige momenten van voorheen waarop we samen genoten, samen rookten en een glas sherry dronken. Na een lange werkdag kwam ik thuis, mijn moeder had de kinderen van school gehaald en het eten stond klaar om gekookt te worden. Op dat moment zaten we dan even samen. Spraken wat en genoten van de genotsmiddelen.

Vanmorgen daar op het bankje identificeerde ik me met alleen zijn. Niet al-een, maar alleen als afgescheidenheid. Geen vader meer, mijn moeder was ik kwijt aan het raken in dementie, kinderen weg, geen partner en bovenal doodsbang om verbindingen met mensen aan te gaan.

Dat voel ik ook in de Mindstillnessgroep. Elke keer is het weer een hele ervaring om daar heen te gaan. Een groep waar het zo veilig voelt om te uiten, maar toch voel ik me alleen. Omdat ik die verbindingen niet ten diepste durf aan te gaan. Als ik kom kijk ik om me heen en zie hoe ik mezelf kader. De één zet ik boven me, soms iemand onder me en er zijn er enkele die ik gelijk zet. Allemaal vanuit angst, controle.

Alleen zijn. Het is niet waar, maar soms voelt het wel zo. Zoals vanmorgen, daar op dat bankje. Dan zit ik te bedenken hoe het eigenlijk allemaal zou moeten zijn. Tja en dan ben ik het moment waarop alles is natuurlijk volledig kwijt. Ik denk dan dat mijn moeder geen dementie zou moeten hebben en dat we af en toe nog eens zo konden zitten met een wijntje, een sigaretje en een goed gesprek. Waar we lachen om flauwe verhalen. En zo is het verleden, via de mind, naar het nu gekomen en doet het pijn.

Ik denk dan hoe leuk het zou zijn samen met een partner hier te zitten. Lekker lui in makkelijke weekendkleding. Zachtjes de schoonheid van het moment delend. En zo haal ik de toekomst die helemaal open ligt naar het nu, en doet het pijn.

Ik loop naar binnen, klap mijn laptop open en schrijf dit hele verhaal op. Het rolt de ruimte in. De pijn voel ik wat in het lijf. De pijn van afgescheidenheid. En zo is het cirkeltje weer rond.

 José Bosma.