De Ketting.  Ik dacht te lopen maar in feite stond ik stil.    Mijn linkerenkel begon een beetje pijn te doen alsof er iets schuurde……    Ik bleef even stilstaan en even later trok de pijn als vanzelf weer weg. Nou, ook weer opgelost, dacht ik bij mijzelf en vervolgde mijn weg….. Maar elke keer als ik wilde gaan lopen ging het niet meer, ik kwam niet verder en de pijn in mijn enkel speelde dan ook weer onmiddellijk op.

Ik keek naar beneden naar mijn enkel en zag dat tot mijn schrik dat ik aan een ketting vastzat!!!

Nog nooit eerder gezien en gevoeld maar hij zat er echt! En de ketting stond strak, logisch dat ik niet verder kon. Ik bukte en bekeek het slot waarmee de ketting om mijn enkel vastzat. Die was stevig, dat kon je zo zien. Ik trok eraan maar die kreeg ik echt niet los en de pijn in mijn enkel was meteen weer goed voelbaar…….

Wanneer is dit gebeurt? Hoe kom ik aan die ketting? Wie heeft dat gedaan? En Waarom?

Ik raakte een beetje in paniek en wist niet goed wat ik hier nu mee aan moest. Ik voelde nog maar eens om te voelen of de ketting echt wel vast zat. Die zat vast. Ik trok nu uit alle macht om te kijken of de ketting misschien los kwam, maar hoe ik ook trok, het was vergeefse moeite.

IK ZAT VAST!!!

Ik voelde tranen in mijn ogen van frustratie, boosheid en machteloosheid. Ik wilde verder! Ik moest door! Ik kan toch niet zomaar stoppen?! Ik keek eens achter mij. Ik zag een ellenlange ketting waarvan ik het begin niet kon zien, zo lang…. Ik ging op de grond zitten. Een plan maken, elk probleem is een tenslotte een uitdaging, toch?

Maar ik kan ook geen ijzer met handen breken, zoals het spreekwoord gaat……. Toen ik even probeerde tot rust te komen hoorde ik stemmen om mij heen. Ik stond weer op en keek eens goed om mij heen. Er stonden duizenden mensen om mij heen. Een paar met een langere ketting. Eentje met een veel langere ketting maar zo links en rechts schuin achter mij stonden er nog, gelukkig, veel meer mensen met een kortere ketting.

Ik liet de situatie even bezinken, wat een krankzinnige situatie. Dit moet al een tijdje aan de gang geweest zijn maar ik had het nooit gezien…… en ik maar denken dat ik zo bewust in het leven stond… Mijn gezin, mijn werk. Ik nam zelfs af en toe een beetje gas terug om ook de mensen waarvan ik zielsveel hou genoeg aandacht te geven. Maar waar dit nou weer vandaan kwam….

Halloooo, ik heb het tegen jou! Riep een stem en ik schrok op! Er stond een vreemde man voor mij die een kar voorttrok. Wil jij ook??? Ik zei al JA voordat ik er erg in had en kreeg een pot gouden verf in mijn hand gedrukt en in mijn andere hand een kwast. En weg was hij, de man met de kar…

Toen ik weer goed om mij heen keek zag ik dat de meeste mensen bezig waren om die ketting goud te schilderen. Ik had mijn kwast , eerlijk gezegd, ook al in de pot met verf gedaan maar bedacht mij……. Wat moet ik, in godsnaam, met een gouden ketting? Wat is de meerwaarde daarvan? Ik ging weer even zitten en dwong mijzelf even rustig te kijken en te voelen.

Wat gebeurt hier nu eigenlijk? Ik bekeek waar ik zat en dat was best een goede plaats realiseerde ik mij. Er waren wel genoeg mensen die verder kwamen dan ik, hun ketting was toch wat langer maar de meeste stonden toch achter mij met een kortere ketting. Eindelijk overviel mij een lekker gevoel in deze rare situatie. Zo slecht had ik het toch nog niet gedaan. Er kwam en soort van tevreden gevoel over mij. Mwah misschien dan toch maar de ketting goud schilderen?

Toen ik weer opstond en mij bukte om de kwast uit de verfpot te halen begon ik spontaan trillen. ^&%%$$^%$!!!!!!!!!! IK WIL NIET AAN DE KETTING EN ZEKER NIET EEN GOUDEN!!!

Ik gaf de verfpot een slinger en een paar om mij heen begonnen nu naar mij te roepen en sommige zelfs op mij te schelden, wat ik in godsnaam aan het doen was. Die verf was om de ketting te schilderen en niet om weg te gooien!

Maar als die ketting aan mijn enkel vastzit dan moet er een begin zijn die ook ergens aan vastzit… en ondanks de pijn aan mijn enkel begon ik terug te lopen op zoek naar het begin waar de ketting vastzat…… het schuren werd steeds erger en mijn enkel begon te bloeden maar eerlijk gezegd deed dat mij niets. Er was geen weg meer terug, op naar het begin van de ketting, het ging nu om het begin, daar waar alles begint.

Uiteindelijk kwam ik bij een muur waar ik niet overheen kon kijken en waar de ketting aan vastzat en zo te zien ALLE kettingen….. Hij zat vast met een ijzeren plaat met 4 schroeven in die muur….. Hoe ga ik die los krijgen? Ik had geen gereedschap bij mij en met mijn blote handen is het ogenschijnlijk niet te doen. Ik ging weer zitten en de tranen schoten mij in de ogen………. Ik kon de onmacht en wanhoop in mijn buik voelen….

Wat een ellende dit. Zit ik hier, met een bloedende enkel , vast aan een ketting, aan een muur…..

Uit frustratie begon ik met mijn vingers te draaien aan de schroeven niet verwachtende dat dit de oplossing zou zijn maar dan had ik het in ieder geval geprobeerd. Het leek wel dat er beweging in kwam en toen ik mij dat realiseerde kwam er onmiddellijk en warm gevoel vanuit mijn diepste en liepen de rillingen over mijn rug….. ik moest nu verder en eigenlijk vrij makkelijk kwam de eerste schroef uit de muur en de tweede en de derde en door die gaten kwam een warm licht. Nog even doorzetten en de vierde schroef eruit dan ben ik vrij!

Dat viel dus even erg tegen… die vierde wilde maar niet loskomen en zat te wroeten tot mijn vingers bloedde en ik uit frustratie tegen de muur begon te slaan. Aaargh, verdikkeme, zo dichtbij en zo ver weg…. Toen ik weer wat rustiger was en weer rustig kon kijken bedacht ik mij dat ik de plaat nu ook misschien wel opzij kon schuiven er waren tenslotte al 3 schroeven uit de plaat en langzaamaan verschoof de plaat en ontstond het gat waardoor al dat mooie, vredige licht doorheen kwam en langzaam maar zeker smelt nu het cement letterlijk tussen de stenen vandaan en hoor ik steeds luider de stilte in mij…… De muur staat op instorten…….
Vanuit Liefde,
Kees.