Terwijl ik dit opschrijf dendert de verkramping van het denken die me zo’n 2 uur heeft bezig gehouden nog na. Ik voelde me vreselijk, dom, tekort schieten, falend, zal ik nog doorgaan?
Het werk dat ik sinds 2 dagen doe is nieuw. Ik ben er voor gevraagd omdat “iedereen me hoog had zitten”. Ik hoorde een paar keer “zo blij dat jij het geworden bent”. De mind greep onmiddellijk in en het hele “goed genoeg zijn” circus werd weer opgezet, de clowns schminkten zich en de acrobaten oefenden hun kunsten om niet te vallen. De mind vertelde me dat de verwachtingen hooggespannen waren.
Daarnaast was er een gadeslaan van het hele gedoe in een soort oké-modus. Maar als die mind eenmaal geactiveerd is moet ik er gewoon écht bij blijven. Het ligt naast elkaar en is er eenmaal een overlap dan is het gedaan.

Mijn administratieve vaardigheden zijn prima en al gauw overzag ik al een deel van het werk, liet me goed inpraten, maakte aantekeningen en kreeg al snel de eerste opdrachten. Elke keer werd gezegd hoe blij men met me was en de mind ging z’n eigen gang en daar kwam de focus. De mind zette de persoon op een voetstuk. Wat een goede kracht was ik toch! Ik zou geen fouten maken, ze zouden blij met me blijven!

De brieven zouden nog even gecheckt worden en mijn werkweek zat erop. Thuis aan het huishouden kwam de mind tot rust in de fysieke werkzaamheden. Tot het moment dat er oppopte dat ik misschien de aanhef in de brieven niet goed gecontroleerd had. De vlammen sloegen me uit, het vuurtje van de mind was aangestoken. Ik zag de gezichten van de mensen die de brief zouden krijgen die zouden mopperen om de verkeerde aanhef. De manager die me op het matje zou roepen en “ze” zouden helemaal niet meer blij met me zijn. Ik zou blij zijn als het oktober is, dat ik weg kan ging de mind door. Echt op hol, totaal op hol, ik zat helemaal, 100% in de focus van de mind.

Wat was de doorstart vroeg ik me af. Bellen. Dus ik belde de collega en vroeg haar even op de aanhef te letten. Ze vertelde dat ze dat gedaan had en 1 verandering had aangebracht, geen probleem. We wensten elkaar een fijn weekend.

Klaar…. Zou je zeggen.

Maar ik had een bevestiging van een fout! Alle zaken die ik goed had gedaan vielen in het niet bij die fout! De mind draafde door en door. Het lijf reageerde in een soort stijfheid, de maag verstrakte en het humeur daalde stevig.

Op het moment dat ik deze woorden schrijf gebeurt het als vanzelf dat er een afstand komt van de gedachten. Dan zijn ze niet meer mij. Dan zijn het gedachten die opkomen en weer verdwijnen. De vloedgolf wordt weer een kabbelend beekje. De storm van de mind gaat liggen en het is weer rustig. Net of er niets gebeurd is.

José Bosma.