Zaterdagochtend, 8:00 uur. Weekend. Door de open deur komt koele ochtendlucht naar binnen, evenals de geluiden van de merels en andere vogelgeluiden. Af en toe het geluid van een auto, maar de vogels komen er gemakkelijk bovenuit.
Ik zit wat te zitten met een kopje koffie en pak het Osho kaartspel. De kaart die ik trek : guilt. Een volstrekt onlogische kaart vind ik, in dit moment. Maar goed, andere kaarten “geloof” ik ook, dus hier ook eens even bij stilstaan.
Als ik er over na wil gaan denken ploppen onmiddellijk een aantal verhalen naar boven van situaties waar ik wel eens van denk : had ik dat maar anders gedaan. Onmiddellijk komt een gedachte over mij en mijn moeder, dat ik haar eigenlijk wat vaker moet bezoeken. Er schiet een gedachte naar het verdere verleden, situaties met de kinderen.

Zo’n situatie als op dit moment laat me zo helder zien dat schuldgevoel helemaal niks met het huidige moment te maken heeft, niet deze zaterdagochtend, 8:13, weekend, met de geluiden van de vogels.

Russell springt op de stoel naast me en duwt zijn kop tegen mijn arm. Ik buig naar hem toe en praat zachtjes tegen hem, terwijl ik zijn korte haartjes streel. Schuldgevoel is op dit moment helemaal niks. Dat komt waarschijnlijk omdat Russell er nog nooit van heeft gehoord. We vinden hier geen enkele verbinding, alleen in de liefde en de klanken van de woordjes die ik zachtjes zeg, waarvan zijn oortjes af en toe opwippen en zijn ogen vragend kijken. Hij herkent de klanken en reageert. Wij als mens herkennen de woorden , de inhoud, en reageren. We zouden eigenlijk wat meer naar de klanken kunnen luisteren, net als Russell.

Zou schuldgevoel, net als niet-goed-genoeg-zijn niet altijd in ons denken op de voorgrond aanwezig zijn? Als een ego-toeter die, naarmate we stiller worden soms zo hard en onverwacht afgaat? Dat streven om goed-beter-best te zijn. De liefste, de mooiste, de slankste, de slimste. Te winnen. En dan het liefst zonder schuldgevoel.
Ik loop af en toe in die fuik en zie de pijn ontstaan. Het denken neemt gelijk de kans waar om alle verhalen die nog ergens overleving hebben gevonden, nog spelen en leven in mij achter elkaar te rangschikken en onder de aandacht te brengen.

Ook dit is volledig te volgen en te zeven. Wees een zeef zei mijn leraar altijd. Laat alles er doorheen glijden, alleen waarheid blijft over. Alles wil doorzien worden, alles wil doostromen. Schrijven is voor mij een geweldige zeef, alles laat los.

Ik trek nog een kaart van de Osho stapel. Inner voice. De klank van Bewustzijn

José Bosma.