Meer dan 50 jaar geleden werd er een meisje geboren. Een schattig, mooi, lief, prachtig meisje. Een kind uit het Licht. Toen ze opgroeide werd het haar duidelijk dat je die status uit het Licht hier op aarde niet zomaar kon behouden. Zo leek het tenminste. Want vaak hoorde ze dat ze niet lief was en dat wel moest zijn. Ze hoorde dat er niet van haar gehouden werd want ze was lastig. Heel verwarrend werd dat. Dus ze paste zich aan zoals de wereld haar het liefste zag en in plaats van zich te realiseren dat ze liefde was en altijd zal zijn ging ze zich lief en schattig gedragen. Dat werkte vaak. Mensen vonden haar weer lief.
Ze had niet door dat ze al haar emoties inslikte want haar voornaamste daad hier op aarde was Lief gevonden worden!
Het was na een aantal jaar haar persoonlijkheid geworden en ze keek naar de ogen van de ander en paste daar haar gedragingen op aan zonder het zelf echt door te hebben. Het was een automatisme geworden, een gewoonte!

Na een huwelijk van heel veel jaar, waarin ze weer voor een groot deel het masker af kon zetten, emoties niet meer zo opgekropt werden en er ruimte kon ontstaan, stopte het huwelijk. Het automatisme kwam weer tevoorschijn en het was weer belangrijk om de beste te zijn, de liefste, de mooiste zodat ze niet meer in de steek zou worden gelaten.
Maar mensen/mannen vonden haar best lief en mooi, maar ze was nooit het belangrijkste in welk leven dan ook. Of éventjes en dan werd er voor een ander gekozen die waarschijnlijk nóg liever en mooier was. Elke keer ervaarde de vrouw afwijzing op haar automatisme.

Tot het moment van ontwaken aanbrak en de hele modderpoel die opgespaard was door het ontkennen van de eigen emoties en het ophouden van de gecreëerde persoonlijkheid bloot werd gelegd. Enkele jaren is er door tranen zoveel water bij de modder gekomen dat de modder inmiddels als helder water is. Het automatisme is doorzien, ze is nu wie ze is, en ziet dat ze alleen zichzelf afwees als niet goed genoeg. Dat het masker en de kunstjes van de gemaakte persoonlijkheid soms heel even werken maar dat men nooit en te nimmer de ware vrouw zag.

Ze IS liefde, prachtig, perfect en mooi. Gewoon, omdat ze uit het Licht komt. En ze wilde dat steeds maar weer bevestigd zien uit de buitenwereld.

Hier en daar schuift nog een hard stukje rond. Meer dan 50 jaar later zijn er soms nog ervaringen in het leven die het verhaal weer levend maken. Maar het verhaal wordt gezien, doorzien. Emoties die nog kleven aan het verhaal dat zo’n 50 jaar duurde hebben de ruimte. Gedachten voort komend uit dat verhaal ook. Ze worden gedeeld, uitgesproken en oplossen in Bewustzijn.

Naschrift:

Blijkbaar is een persoonlijkheid te kneden en te bewerken, je zorgt gewoon dat het allemaal het beste past in de wereld om je heen.
Durf je eens te kijken wat jij doet, waar heb jij je gedragsgewoontes en je automatisme? Herken je het verhaal?
Vraag eens aan jezelf: wie ben ik écht?

José Bosma.