In verbinding met mezelf en wanneer ik die verbinding kwijt raak. Tijdens een gezellig samenzijn met een vriendenstel werd ik overvallen door een trigger zo oud als ik zelf ben.Zij zijn de enige mensen met wie ik optrek als stel, bij wie ik dus als single woman regelmatig aanschuif om het leven door te nemen. Ze zijn me heel dierbaar omdat ze er op hun manier helemaal ZIJN en bovendienzijn ze gewoon heel aardig.

Alles ging goed, tot het moment dat ze vertelden dat ze de volgende dag nieuwe gordijnen gingen kopen. Ze zouden de stad in gaan en naar ikea etc en ineens werd ik overvallen door een enorm gevoel van verlangen naar verbinding met een ander. Ik wilde OOK iemand om gordijnen mee te kopen en het huis gezellig mee te maken. Ik wilde OOK winkelen met een lief.

Het was een gevoel dat helemaal niets met hen te maken had en ik realiseerde me dat op het moment dat het gebeurde.

Dat maakte het niet minder naar en vervelend. Dat ik me van iets bewust ben betekent niet dat het geen pijn doet.

Later op de avond brachten ze me naar de bus en toen voelde ik me nog veel zieliger. Ik stond daar helemaal alleen in het donker en de regen op de bus te wachten, kon het erger.

Dat was het moment dat ik echt zag wat er aan de hand was.

Het waren de omstandigheden en mijn gedachten erover die maakten dat ik zo in de put zat. Ik ben namelijk heel goed in staat om mijn eigen gordijnen te kopen en mijn eigen huis gezellig te maken.

Later werd ik me weer bewust van het moment: ik zat in een warme bus, omringd door anderen, muziekje op mn oren.

De bus bracht me veilig naar huis. Thuis aangekomen groette ik mijn zoon, met wie ik samenwoon. Ik woon namelijk niet alleen, maar met een van de leukste mensen die ik ken.

Terwijl ik thee zette keek ik om me heen en was ik dankbaar voor het inzicht dat tot me was gekomen.

Inge Suik.