De zee is nooit stil en tegelijkertijd hoor ik als ik daar ben de mooiste stilte die er is.
Afgelopen weekend was ik voor het eerst van mijn leven “alleen” een weekend weg. Ik was naar het waddeneiland dat ik het beste ken, Texel.
Van tevoren had ik geen plan, geen programma, maar wel verheugde ik me op wat komen ging. Een paar dagen weg met mezelf, terwijl ik toen niet eens wist dat ik mijn ZELF daar zou tegen komen.

Ik ging met de trein en de reis vond ik al een feest. Zomaar vanzelf kwam ik aan in Den Helder en nam daar de nieuwe busverbinding, die me rechtstreeks naar mijn hotel in de Koog bracht. Onderweg luisterde ik mijn muziek en mijmerde ik wat voor me uit.
Het hotel bleek simpel maar prima, met heerlijke bedden.
Omdat ik alleen was hoefde ik met niemand rekening te houden en kon ik gaan waar ik maar wilde, wanneer ik maar wilde.
Thuis leef ik vanwege werk en gezin in een behoorlijk vast patroon. Niks mis mee, maar ik bleek dat patroon heel snel los te kunnen laten. Zo heb ik mijn avondeten genuttigd in een strandtent, terwijl de regen tegen de ramen sloeg. Mijn diner bestond uit een bereburger met ijs en een bakje nootjes. Daar had ik gewoon zin in dus dat koos ik uit.
Om me heen zaten vele gezinnen, want het was meivakantie, maar ik voelde me geen moment alleen of ongemakkelijk. Dat was een paar jaar geleden wel anders, toen durfde ik op zondag amper naar het bos omdat ik mij dan eenzaam en zielig ging vinden.
Later op de avond werd het droog en kon ik een wandeling langs het strand maken en brak zelfs de zon door. Ik voelde me een met de natuur en dat kwam omdat er niemand was om me af te leiden met gesprekken. Een stiltewandeling terwijl de zee ruiste, dat vond ik echt magnifiek.
Toen kwam de volgende gedachte in me op: wie ben ik als er niemand is die iets van me verwacht, die me triggert, die een bepaald beeld van me heeft, gecreëerd vanuit de eigen waarneming. Wat blijft er van me “over” als ik alleen ben, met mijn eigen ZELF.
Ik voelde een enorme kracht in me loskomen. De kracht die levenslang bij me is geweest maar die ik nooit echt heb gezien en gevoeld, oftewel die ik nooit de ruimte heb gegeven. Ik kende mijn eigen kracht niet tot ik echt alleen was en ik me dus helemaal niet alleen bleek te voelen.
Ik voelde een verbinding met iedereen van wie ik houd en die van mij houdt, maar het was een verbinding van soul to soul, zonder verwachtingen en aannames.
Met dat gevoel stapte ik de volgende ochtend op mijn fiets voor een rondje om het eiland. Ik belandde ( geheel volgens plan), bij een schattig cafeetje in Den Hoorn, waar ik een potje thee bestelde en een stapel tijdschriften vond. Normaal gesproken zou ik die niet gaan lezen, want dat zou ik niet netjes vinden tegenover mijn gezelschap. Maar nu heb ik een paar uur daar gezeten, met mijn thee en leesvoer. Om me heen werd het steeds drukker maar daar had ik totaal geen last van. Het leek net of ik een paar uur in een andere wereld was, mijn eigen wereld.
De middag heb ik doorgebracht op mijn fiets, genietend van de omgeving en de zon. Ik heb foto’s gemaakt en ben wel 6 keer afgestapt om even stil te staan bij al het moois om me heen.
Ik was maar 1 nachtje weg maar het leek veel langer. Dit weekend heeft me dichter bij mijn ZELF gebracht. Ik hoefde naar niemand te luisteren maar bleek in uitstekend gezelschap te zijn, Swiek op haar best, ik op mijn best.

Swiek, mei 2015