Van puber af aan was er een verlangen om een relatie te hebben. Waarom? Misschien omdat het zo hoorde, om er bij te horen. Om iemand te hebben stil en oprecht…. Huisje, boompje beestje.

Ik ontmoette een man waar ik een hartstikke leuke relatie en later huwelijk mee heb gehad. Ons stukje samen was klaar en we gingen ieder ons weegs. Vanuit de overtuiging van het “zo hoort het” “er bij te horen” “iemand hebben, stil en oprecht” ontstond er pijn, want waar was dát nou allemaal?

Ik stortte me alweer snel in iets nieuws. Een behoorlijk ingewikkelde man en al voelde ik snel dat het niet klopte, vanuit de overtuigingen was ik geborgen. Al mijn energie legde ik bij die man en ik raakte mezelf helemaal kwijt. Mijn energie? Geen idee. Ik hield rekening met hem, deed alles voor hem, betaalde een pak voor een feestje, gaf me volledig weg. Toen de relatie over was viel ik weer in hetzelfde gat.

Er kwam weer een man op mijn pad, weer een andere energie maar ik deed hetzelfde. Plande niks in de weekenden omdat hij zomaar zou kunnen bellen dat hij tijd voor me had en dan was ik er. Hij was van en voor mij. Ik pakte ‘m helemaal in. Een kadootje met strik. Na 2 maanden was hij weer weg.

En daar zat ik wéér.

In elke man die ik zag en die aandacht besteedde aan mij zag ik een nieuwe kans en ik ging weer helemaal op in die man. De focus steeds op die ene die weer wat aan mijn pijn deed door een glimlach een lief woordje of een bepaalde opmerking. Uit de interpretatie van mijn kant ontstond er constant een grijpbeweging.

Nu,

De afgelopen jaren is de pijn geuit, zijn de overtuigingen als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik zie opeens dat er iets is ontstaan waarin een ander lijf niet meer nodig is. De focus op één is volledig verdwenen en in de ruimte maak ik verbinding met veel mensen. Door deze transformatie zie ik opeens dat er geen angst voor gekwetst worden meer aanwezig is. Open en vrij, niemand nodig. Ik ben met iedereen verbonden en daaruit ontstaat misschien ooit eens iets, of niet. Door de ruimte in mij is de aandacht niet meer naar de ander gericht. Aandacht is niet meer gericht. Vanuit de Stilte past iedereen in die ruimte.

En soms stapt er iemand in die ruimte die met haar of zijn energie nog iets aan raakt waar nog iets te zien is. Dat is voelbaar en hoorbaar. Er is een wegdrukken of aantrekken. Er is een oordeel. Geweldig! Ik hoef er niets mee te doen, het doet zichzelf.

 José Bosma.