Op vrijdag ben ik altijd vrij van de baasbaan. En net als elke dag is het een dag die zichzelf invult. De werkdagen vullen zich in het kantoor in Huizen en de vrijdag vult zich in en om het huis. Of zoals vandaag op de fiets om in de natuurwinkel een nieuwe pot bambukoffie te kopen.
In het lijf is een trauma-achtige energie aanwezig door alle valpartijen van vorig jaar. Tijdens het fietsen merk ik dat ik meer op de fiets let dan op
de omgeving en de natuur met lentebeloftes. Ik let op mensen die op het fietspad lopen, loslopende honden en ben alert. Mijn schouders verkrampen zich wat. Alles is voelbaar. Terwijl ik zo aan het fietsen en alert zijn ben zie ik hoe er interpretaties van het Gebeuren plaatsvinden in de gedachten. Interpretaties ontstaan uit de left-overs in de bokaal van gedachten en overtuigingen. Dat is niet hoe het is of zo, dat is zoals ik er wat mee in de weer ben. Dus…  interpretaties.
Ik hoor bijvoorbeeld iemand wat roepen en interpreteer het als ‘he dikke’. Dat zei hij niet maar mijn mind vormde het. Een vorm ontstaan uit een emotie behorende bij een verhaal.
De wind neemt de klanken mee naar de stilte.

Er is een stukje in mij in beweging gezet omdat ik verliefd ben. Een heerlijk gevoel zolang de mind zich er buiten houdt en jeetje die zit echt weer haantje de voorste.
Het is wel mooi hoe alle leugens en onwaarheden zich door de vrije verliefdheid naar buiten wurmen, mooi schouwspel. Gebeurtenissen worden door de mind geïnterpreteerd door middel van leugens in onwaarheden. Het lijkt wel grote opruiming.
Hoe heerlijk is het om zonder verwachtingen verliefd te zijn, het is zelfs niet belangrijk of de ander verliefd is op mij! Maakt me gewoon helemaal niets uit. Het kan zijn dat hier ook nog een mind-trucje zit hoor, dat kan goed, maar dat komt dan ook wel weer naar boven/buiten. Ik ga niet op zoek. Het komt wel. Of niet.

Ik rijd langs een huis van een bekende. Misschien een kop thee drinken. Ik zie iemand binnen bewegen. Ik bel aan maar er doet niemand open. Ik zie de interpretaties aan de gang gaan. Gebaseerd op een emotie van een verhaal. Als het zo langs trekt is er ook ruimte waarin het weer kan oplossen. Ik hoef er helemaal niets mee, wat er ook is. De enige die er iets mee doet is het ik/ego en dat staat gelijk aan leugens. Er zijn geen regels, niemand hoeft een deur te openen als de bel gaat, dat is in feite aangeleerd gedrag. Zelf doe ik het ook niet altijd, soms open ik het keukenraam. Of ik neem de telefoon niet op als die gaat. Ook heel fijn om te kijken naar dat aangeleerde gedrag. Zo is er veel te ont-dekken en eens goed te kijken.

Weer verder op de fiets. De ontspanning is wat aan het toenemen en ik krijg wat meer oog voor de natuur. Wat bloeit er al veel. Ik hoor wat geritsel. Een ekster is in een klein stukje gras dat vol staat met sneeuwklokjes een soort dansje aan het doen. Hey, de brug is vernieuwd, mooi geworden! De lente is te ruiken in de lucht. Ik ruik nog meer geuren, maar een lentegeur is op te merken tussen alle geuren die er zijn. Verschijnselen, zonder gedachtes. Alle zintuigen doen mee. En de interpretaties blijven even weg.

Een appje van iemand. Een interpretatie. Het gaat zo snel die gedachten. Dat is niet te stoppen, daar gaat mindstillness niet over. Maar ik ben er bij. 100% aandacht. En ruimte, opgelost.

Als ik thuis kom en mijn fiets in de schuur heb gezet zie ik het witte koppie met de zwarte kraaloogjes van mijn hondje door het glas van de achterdeur. Heel blij, nou ja, dat interpreteer ik dan weer. Het is een leuke oefening om steeds weer alleen maar te kijken naar wat er is. En te kijken naar de interpretaties die de gedachten vormt. Niet naar de zinnen, de inhoud, maar naar het Gebeuren op zich. En zie hoe de klank van alles weer oplost in de klank van de Stilte.

José Bosma.