Er is een stukje waar ik nog niet de totale Vrijheid ervaar. Waar nog wat vastzit in de bokaal van de mind. Overtuigingen, gewoontes, automatische piloten.
Heling kan alleen gebeuren als ik alles aan ga (in feite mee ga als het zich aandient) en door het steeds weg te duwen blijft het gewoon als overtuiging en gewoonte aanwezig. Ook prima, maar ik ga voor vol-ledige Vrijheid!

De actie was: me inschrijven op een datingsite. Niet om een partner te vinden, maar om het proces volledig de kans te geven er te laten zijn. Om al die vastzittende deeltjes de kans te geven om los te komen.
Met een vriendin mailde ik er wat over en gaf aan dat ik er écht niet aan zou beginnen. Maar er was al te veel in beweging om maar te dénken er een keus in te hebben en zo maakte ik een mooie tekst, vulde alle verplichte vragen in en klikte op de knop waardoor alles te zien zou zijn voor al die mannen en vrouwen (meer dan 5000) die daar rond hingen op die site.

Binnen 3 dagen had ik al een aantal berichten in de mailbox. Tegelijkertijd ontstond er een helderheid in de patronen, ze kwamen langs en in de vrije ruimte waren ze zichtbaar als verharde stukjes. Het is heel goed te ervaren wanneer er Vrijheid is en wanneer er ergens in die Vrijheid een niet-vrijheid is. Zo vond ik b.v. dat ik iemand écht niet langer dan een uur kon laten wachten op een reactie. Die ander had tenslotte belangstelling voor mij. Daar kwam de eerste overtuiging naar boven. Waarom moest ik het die ánder naar de zin maken? Wat voelde ik eigenlijk bij de foto en het bericht. Het was echt een uitdaging voor me om gewoon eens niet te reageren. Want dan kon ik goed zien wat ik deed: “oohhh iemand vind mij leuk!”, die moet ik snel vasthouden. Of “ohhhh ik hoor toch te reageren, ik kan die ander toch niet negeren, of teleur stellen”. Het werd zo enorm helder hoe ik jarenlang de energie bij de ander legde, mezelf wegcijferde, weg gaf. Ik was in de relaties die ik had veelal mezelf kwijt.

Het niet reageren werd steeds makkelijker en synchroon hieraan voelde ik hoe ik de energie niet meer bij de ander legde, wat hij zou vinden etc. maar in mijn eigen energie bleef, in verbinding met de  ander, zonder via de site te reageren.

Wat ik vroeger snel deed was een grijpbeweging maken. Die ander maakte mij blij en gelukkig, die moest ik vasthouden. Prompt kwam er een filmpje van Jan Geurts voorbij die precies gedurende 11 minuten hierover sprak. De synchroniciteit in alle bewegingen is zo prachtig!

Ook één van de overtuigingen is: “mannen zijn eng”. “Ik ben bang voor mannen, agressieve mannen” “bang om gepakt te worden”. En ja hoor, iemand reageerde heel agressief op een FB bericht dat ik stuurde. Ik vertelde hoe iets op mij over kwam en hopla, agressie. Boosheid. U vraagt, wij draaien. Daar kwam de angst dat die man voor mijn deur zou staan en me in elkaar zou timmeren. Niet dat ik dat in één van de relaties heb meegemaakt, waarschijnlijk meer op energetisch vlak.

Ook dit voelde ik intens en keek naar de gedachten die er opkwamen. Alleen maar kijken, niets aan veranderen. Zo krijg het één na het ander de ruimte om los te komen en op te lossen.

Het is mooi hoe er heling ontstaat op het stuk wat jarenlang weggedrukt was en niet aangeraakt werd. En wat blijkt, het is niet zo groot allemaal. Het danst eigenlijk gewoon in het rond en ik doe het dansje mee. Genietend van wat zich aandient. Dankbaar voor de heling. Er zijn geen gedachten over het hele proces, er is alleen maar ervaren. Bijzonder mooi!

Praktisch heb ik, als cadeau aan de vrouw José, besloten dat ik enkel en alleen reageer op iemand die een mooi bericht schrijft. In ieder geval geen one-liner. Iemand die een aanhef schrijft, die wat van zichzelf laat zien, die laat zien dat hij mijn verhaal heeft gelezen. Die laat zien dat Vrede de basis is. Zoals een vriendin van mij vandaag zei: Een man die laat zien dat hij meer van God houdt dan van mij. In het Goddelijke dansen we samen de dans van het samen Zijn. Vrede, heling en vriendschap.

José Bosma.