Eerder deze week keek ik een film, Mirror mirror. Een film gebaseerd op het sprookje van Sneeuwwitje. Ik zag hoe de koningin een hekel had aan de mooie prinses omdat ze een blanke huid had en ravenzwart haar, omdat ze zo mooi was. Ik zag hoe het kind werd buitengesloten, gedoemd tot een saai leven binnen de paleismuren. De film vertelde verder over de hofdienaar die gevraagd werd de prinses in het bos af te zetten en haar hart uit haar te snijden met een groot mes. Ik zag vergiftiging door een rode appel die voor een tweede keer een einde moest maken aan het leven van de prinses. Eigenlijk zoals het sprookje al vertelde vanaf het moment dat ik een kind was. De Amerikaanse film was nog aangedikt door scenes van het origineel te verbouwen waardoor gevechten met zwaarden en messen en zelfs zwarte magie te zien waren.
De film werd onderbroken door een extra nieuwsuitzending. De opgewonden nieuwslezer vertelde hoe er een man met een wapen een studio was binnengedrongen, iemand gegijzeld had en al gauw zag ik beelden van de overmeestering, door bewapende agenten, van de jonge man die met zijn nepwapen op zoek was naar wat dan ook.
En tijdens het kijken naar de film die meerdere keren werd afgewisseld met de beelden van de toestand in de studio vervaagde de grens volkomen.
Het werd allemaal een film, een film waar ik naar keek. Het verhaal van Sneeuwwitje en het verhaal van Tarik Z. Het liep allemaal door elkaar. Wat was de werkelijkheid?

Nog eerder deze week had ik een galsteenaanval. Ik was totaal mét mijn lichaam. De pijn was overweldigend en er ontstond een enorme angst. Het was me toen nog niet duidelijk dat het een galsteenaanval was, ik gokte eerder op een hartaanval. Veel van wat na het bellen van 112 gebeurde kan ik nog in de herinnering oproepen, de identificatie met het lichaam was 100%. Er leek niets anders te bestaan. Maar als ik er nu naar kijk zit het in hetzelfde stuk als de film en de gebeurtenis in de studio. Exact hetzelfde, een verhaal.
Het is niet nu. Nu is de muziek van Mozart, de blauwe lucht, het groene gras met de resten witte sneeuw, de duif in de kale boom. En nu is dit lijf, momenteel zonder pijn, waarvan de vingers deze letters op het witte vlak op het beeldscherm van de laptop typen.
En het is de herinnering in gedachten. Het verhaal. Maar die komen vanuit de focus van de mind. Die lijkt nog wat controle te willen hebben door het verhaal af en toe te reproduceren. Maar elk moment is nieuw, heilig, vrij, leeg. En door te zien dat het verhaal uit de focus van de mind komt ontstaat er onmiddellijk weer ruimte. Daar kan weer van alles ontstaan, wat het ook is.
Namasté
José