Mijn leven lang ben ik bang geweest voor stilte en alleen zijn. Alleen zijn was voor mij hetzelfde als eenzaam zijn en eenzaam zijn was zielig… dus alleen zijn ook. De bron van deze gevoelens ontdekte ik na het overlijden van mijn moeder, nu 9 jaar geleden. Mijn moeder was haar hele leven zwaar depressief en vanuit die depressie, die gepaard ging met vele angsten, was ze niet in staat om echt contact te maken. Ze was heel lief en zorgzaam maar in communicatie luisterde ze niet echt en was ze alleen maar bezig met het aandragen van oplossingen en verbeteringen.
Mijn moeder was eenzaam en die eenzaamheid moest ik oplossen, althans ik had mezelf die zware taak toebedeeld.
Dat dit steeds niet lukte lag aan mij, vond ik. Daarom belde ik haar bijna elke dag en werd ik achtervolgd door schuldgevoel als ik een weekend niet bij haar langs ging.
Want mijn moeder moest gered worden van zichzelf en haar stille bestaan.
Had mijn moeder erom gevraagd om gered te worden? Nee, dat was nu juist het punt, mijn moeder vroeg nooit iets omdat ze niet “lastig’ wilde zijn.
Ze stelde geen eisen, kwam nooit zomaar langs en nodigde ons nergens voor uit.
Ik BEN er niet, leek ze te zeggen.
Maar voor mij was dat een enorme trigger, want ik hield zielsveel van haar en wilde haar gelukkig zien.
Na haar dood gebeurde er iets opmerkelijks.
Natuurlijk miste ik haar heel erg en was ik blij dat ze van haar pijn en verdriet verlost was ( ze was heel erg ziek op het laatst), maar ik was ineens vrij van een berg schuldgevoel en van zware deprimerende energie. Na verloop van tijd kon ik de koppeling eenzaamheid-alleen zijn loslaten en zag ik in dat die energie niet van mij was geweest.
Ik ging de tijd die ik met mezelf doorbracht erg waarderen en dat doe ik nog steeds.
Maar ik leerde ook nog veel meer in liefde te kijken naar wie mijn moeder was. Een krachtige, intelligente, zeer liefdevolle vrouw die door haar omstandigheden en de tijdgeest niet de kans had gehad er te ZIJN en daardoor was verzand in haar eenzaamheid en depressie.

Inge Suik, februari 2015.