ZIJN MET WAT ER IS/IN HET NU LEVEN By José BOSMA
Het zijn twee termen die op het moment veelvuldig gebruikt worden. Zijn met wat er is en je moet in het nu leven. Als er nog geen Helderheid is komen de begrippen meer voort uit het juist niet willen zijn met wat er is, maar door het te roepen de illusie hebben dat het wel zo is. En dan voel je je gelijk prettiger, fijner, blijer.
Maar écht zijn met wat er is doet gewoon soms hartstikke pijn.
In het nu leven, het kan simpelweg niet anders. Door te zeggen dat je in het nu zou moeten leven geef je eigenlijk aan dat je er uit wilt.
Zijn met wat er is, in het huidige moment is alles wat er gebeurt, wat er ontstaat, volledig te beleven. Niks uitgezonderd. Maar dan ook totaal.
Een situatie uit mijn eigen leven is de dementie van mijn moeder. In een gesprek met iemand kwam ik erachter dat ik eigenlijk wilde dat alles bij het oude was gebleven. Dat ik mijn moeder niet kwijt zou raken in een aandoening die haar hersenen, haar geheugen, haar moeder zijn aan zou tasten. Die zou zorgen dat zij niets meer kon onthouden, dat alles gelijk vervliegt.
Daar kwam pijn op en ik stak mijn kop in het zand. Ik wilde écht niet zijn met wat daar was.
In het gesprek heb ik alles eens hardop uitgesproken. Daarmee erkende ik wat er was. Erkende ik de pijn die het deed op het moment dat mijn moeder me niet meer herkende enkele maanden geleden. Erkende ik de angst die de gedachten aan de toekomst me gaf. Op dat moment gebeurde het dat ik volledig in de pijn stapte. De pijn voelde in het lijf, de verkramping, de angst. En opeens was er ruimte. Bevrijding. Simpelweg door alles te voelen. Rauw.
Op hetzelfde moment was er in de ruimte van de bevrijding te zien hoe er van alles gebeurde waarmee het nieuwe verhaal dat ik samen met mijn moeder aan het vertellen was werd opgevuld door prachtige gebeurtenissen. Haar genieten van de bomen voor haar raam, hoe ze zich verbond met de natuur die vanuit haar kleine kamer te zien was. Een stuk blauwe lucht, wolken die voorbij dreven. Het spel van de meeuwen die aan kwamen vliegen als er iemand brood had gestrooid. Dat is haar wereld en ze geniet er van. Op die momenten is er een verbinding tussen mijn moeder en mij die voorbij alle woorden gaat. Die voorbij alle herinneringen en beelden gaat. Dat is een puurheid die, misschien juist door de dementie, ontstaat. In de stilte van het kijken hoor ik haar warrige woorden waarbij ze zich afvraagt of die zwarte vogel, die hoog in de boom zit, er nog wel uit kan komen. In de stilte zie ik haar op haar kalender spieken om haar zin te voltooien over het voorjaar. In de stilte voel ik hoe het verlangen naar die moeder vervult wordt.
José Bosma.
Mooi José, pijn, verkramping, verdriet en angst, gevoed door het ego. het mag gevoeld dan is er rust en Stilte ZIJN.
LIEVERD : ook dit heb je weer geweldig weergegeven zoo duidelijk heel knap liefs anthony