Mijn lieve zoon van 20 liep al een paar dagen te ijsberen en dat is altijd een teken dat hij ergens mee zit. Ik wacht dan rustig af tot hij met zijn verhaal komt.Op een avond laat, tegen 24.00, vertelt hij dat hij soms in de war is van zijn eigen emoties. De ene keer voelt hij zich blij, opgewekt en is hij vol plannen en energie. Maar een dag later is zijn stemming omgeslagen en ziet hij het leven minder zitten. Terwijl hij vertelt informeert hij even of ik het allemaal wel wil horen en ja natuurlijk wil ik dat.

Hij praat en praat, ongeveer een uur lang en is heel open en vol vertrouwen naar mij toe.

Wat er met mij gebeurt is dat ik aanvankelijk allerlei ideeen wil spuien waardoor hij zich beter gaat voelen, maar ik realiseer me op tijd de mindstillness. Niet als “truc” om te luisteren, maar als manier van Zijn. Ik luister en hoef niets. Toch gaat me dat niet heel makkelijk af. Mijn moedergevoel zegt dat ik hem goede raad moet geven, dat ik het er toch niet zomaar bij kan laten zitten als hij vertelt dat hij, naast heel blije dagen, ook echte zwarte dagen heeft.

Na een tijd merk ik dat er iets van zijn schouders glijdt. Want terwijl hij praat hoort hij zijn eigen verhaal en luistert hij naar zijn eigen stem. Omdat er geen interventie van mij komt maar alleen een luisterend oor brengt hij zelf helderheid in zijn eigen verhaal.

Als hij klaar is met vertellen bedank ik hem voor zijn openheid en vertrouwen en gaan we, midden in de nacht, lekker slapen.

Swiek, 28 maart 2015.